Onder Moeders Vleugels

Het boek, in mijn geheugen en hart gegrift. Mijn eigen fantasie maakte ruim veertig jaar geleden de beelden bij het verhaal en de prachtige afbeeldingen in het boek ondersteunden dat.

"Onder Moeders Vleugels"  geschreven door Louisa Alcott.

"Little Women" is de verfilming van het boek. Ik durfde de film bijna niet te gaan kijken. Tot vanmiddag. Dikke, dikke tranen. Ach ja, iedereen moet op z'n tijd wel eens wat lozen; ik ook.

Als kind heb ik het boek gelezen. Een jaar of tien was ik, denk ik. Niet één keer las ik het, maar ontelbare keren. Letterlijk stùkgelezen heb ik dat boek. Mezelf volledig laten verdwijnen in de prachtige afbeeldingen in het boek. Ik vrat de afbeeldingen op met mij ogen, ik verdronk er als het ware in.

Ik wilde dat ook! De hechte zusjesband, het gezin, de liefde, het verdriet, het drama en de romantiek.

Het was trouwens ook één van de weinige boeken bij ons thuis, naast de kinderbijbel.

"Onder Moeders Vleugels".

Ciska’s boek.

Want zij had het gekregen, ik denk dat het ooit een Sinterklaascadeau was.

Mijn boek.

Ik vond dat ik er meer recht op had, want ik las het boek veel vaker dan zij dat deed. Vandaar dat ik mijn naam ook in het boek zette, als mede eigenaar.

Ciska’s boek.

Ik heb het haar weer teruggegeven toen ik ouder, iets verstandiger en wat liever was.

Mijn boek.

Na haar overlijden in 1991 werd het ècht mijn boek. Zij was 30, ik 26. Ze gaf me het boek op haar sterfbed. Zó dierbaar, zó kostbaar en zó dankbaar.

Het boek ruikt oud, muf, de bladzijden zijn vergeeld. De rug is van de kaft verdwenen. Broze draden houden het gebonden exemplaar bij elkaar. Maar het houdt stand.

Onder Moeders Vleugels; Little Women.

Toen ik zag dat er een film van gemaakt was, dacht ik: Oooooh, wat leuk! Maar ik stelde het kijken uit. Want stel dat het me teveel zou ontroeren? Stel, dat ik zou gaan huilen? Tsja. Maar waar ik eigenlijk nog het méést bang voor was, dat het niet zo zou zijn zoals ik dàcht dat het zou zijn.

Het was inderdaad anders dan in mijn eigen beelden, tenminste dat wat ik me nog kon herinneren. Het was grauwer, grijzer, donkerder. 'Ons' boek was kleuriger, met roze en lichtblauw. Maar het verhaal klopte, ik herkende en herinnerde. Eigenlijk best wel speciaal, zo'n bijzondere herinnering rondom een boek en een film.

Verdriet, om dàt wat ik niet meer heb, dat moet er soms gewoon even zijn. Het gemis van míjn zus, ja dat is soms gewoon heel erg k*t.

Soms vraag ik me wel eens af hoe zou het zijn als ze er nog was? Zou ze ook kinderen hebben? Zou ze…..? Zouden we……?

Tsja. Fantaseren en romantiseren heeft totaal geen zin, want in de praktijk is het bij anderen soms compleet anders.

Het positieve aan dit verhaal is de fijne herinnering. De glimlach die “Onder moeders Vleugels” me geeft.

En het maakt voor mij weer even héél helder, dat ik dankbaar ben met wat ik wèl heb. Want dat heeft óók niet iedereen! ❤️